در دهه 1950 میلادی، آقای سایریل نورث کوت پارکینسون (C. Northcote Parkinson)، تاریخشناس و نویسنده بریتانیایی بود که اقدام به تعریف قانونی جدید نمود. قانونی که آقای پارکینسون آن را به نام خود ثبت کرد تا این قانون بعدها در عرصههای مختلف، از جمله برنامهریزی و مدیریت پروژه مورد توجه متخصصان زیادی قرار گیرد. در واقع، قانون پارکینسون (Parkinsons Law) میگوید:
"هر کار بهاندازه زمانی که به آن تخصیصدادهشده، طول میکشد."
در این مقاله قصد داریم به بررسی این قانون در مدیریت پروژه بپردازیم.
شکل 1. تصویر آقای پارکینسون
1. اثربخشی قانون پارکینسون
همین قانون کوتاه اما مهم و کاربردی، در برنامهریزی بسیاری از حوزهها میتواند مورداستفاده قرار گیرد. برنامهریزی و کنترل پروژههای صنعت ساخت یکی از بخشهایی است که میتواند از این قانون بهره لازم را ببرد.
قانون پارکینسون در سازمانهایی مشهود است که با خروجی نسبتاً ثابتی کار میکنند، اما در طول زمان سازمان به منابع بیشتری برای خروجیهای مشابه نیاز داشته و بهرهوری به طور پیوسته در طول زمان کاهش مییابد (شکل 2). این اثر زمانی اتفاق میافتد که به فعالیتهایی که از قبل برنامهریزی شده منابع بیشتری اضافه شده و این منابع نه تنها باعث بهبود عملکرد نمیشوند، بلکه عملکرد را بدتر مینمایند، زیرا پویایی و پیچیدگی تیم افزایش پیدا میکند.
شکل 2. قانون پارکینسون
